Benvid@s ao blog de FIGA. Un espazo para o debate e a reflexión feminista
Queridas amigas e compañeiras feministas: Recibín unha alegría cando souben que no Consello Municipal da Muller do Concello de Vigo, me propuxerades para formar parte da Real Academia Galega. Dixen xa daquela que o voso recoñecemento era máis importante para min que o ingreso nesa alta Institución. Ademais vos afanaches para conseguir moitos apoios, comezando polo concello da miña cidade, que tanto me gorentou, e outros concellos, asociacións e persoas galegas a quen lle debo recoñecemento...
Cúmprense oitenta anos desde aquela xornada na que a deputada do Partido Radical, Clara Campoamor, conseguiu vencer as reticencias de varóns das Cortes Republicanas (da dereita e da esquerda, incluso do seu partido) para permitir ás mulleres españolas o acceso ao sufraxio activo. Foron longas negociacións, traicións e plantes como o da súa única semellante, a socialista Victoria Kent, que desconfiaba da independencia de criterio das mulleres, dominadas pola igrexa. 
Carta aberta a Amnistía Internacional
Comparto a vosa dor por Davis pero gustaríame que compartírades a mesma dor por cada muller que asasina a parella día día ou semana a semana. A "normalidade" fai que non merezan a mesma importancia que un preso no corredor da morte. Pensade que esas mulleres viven en situacións peores, que o seu corredor da morte está inzado de ofensas, de menosprezo, de traballo excesivo, de depresión. De querer escapar espéralle a morte. Ás veces, só porque si. Porque quen manda, manda. Estas vítimas, asasinadas normalmente no "privado" só merecen Un Minuto de Silencio ás portas do respectivo Concello. Non merecen a vosa piedade nin a vosa atención? Con afecto, MXQ
Mesmo así, os avances conviven con reductos reaccionarios. Mentres Túnez, Exipto, agora Libia e mañá, esperemos, Siria e outros, se liberan dos dictadores medievais, crueis e coránicos, para iniciar unha vía democrática e laica, permanecen masas islamistas, onde domina a parte irracional e primitiva do cerebro, que devecen por matar infieis, como fixeron os cristiáns con eles na época medieval. 
Por estes lares, que unha camareira de hotel, inmigrante africana, negra, denuncie de abuso sexual e intento de violación a un dos homes máis importantes do mundo, sería surrealista. A propia traballadora nin sequera o intentaría ao saber de antemán que a súa palabra non ía ter valor nin creto. Porén, a camareira dun hotel de Nova York fíxoo, confiando nas leis estrictas do país para tales delictos, acusou de intentar forzala a actos sexuais, oral e anal, a Satruss-Kahn, no seu cuarto, onde entrara para limpar. 
Noutras intervencións dirixíronse as denuncias en ámbitos sociais concretos: Aurea González, de Dorna, manifestou o seu descontento sobre o difícil papel das avoas sobre as que recaen, a falta de garderías, a atención d@s net@s. Unha representante das vocalías da muller recalcou a dobre precariedade que viven as mulleres traballadoras nestes momentos de crise.
