Carta aberta a Amnistía Internacional
Comparto a vosa dor por Davis pero gustaríame que compartírades a mesma dor por cada muller que asasina a parella día día ou semana a semana. A "normalidade" fai que non merezan a mesma importancia que un preso no
corredor da morte. Pensade que esas mulleres viven en situacións peores, que o seu corredor da morte está inzado de ofensas, de menosprezo, de traballo excesivo, de depresión. De querer escapar espéralle a morte. Ás
veces, só porque si. Porque quen manda, manda. Estas vítimas, asasinadas normalmente no "privado" só merecen Un Minuto de Silencio ás portas do respectivo Concello. Non merecen a vosa piedade nin a vosa atención? Con afecto, MXQ
