Coidadoras

Coidadoras

Onte celebrábase o día internacional das persoas discapacitadas e, simultaneamente recibimos a seguinte machetada do goberno Rajoy. Este mes (xa hai que ser fodidos), deixa de pagarse a cotización das persoas coidadoras, non profesionais, man de obra barata (98% mulleres, segundo o IGE, Instituto Galego de Estatística) que podía aliviar a durísima tarefa de facerse cargo dunha persoa dependente. O custe era elevado, ao parecer, preto de 300 millóns de euros -iso está por ver- pero aínda así resulta unha miseria comparado cos pagos a fondo perdido regalados as entidades financieiras que non conceden un fodido crédito para as “familias”, as pemes e @s autónom@s.

A pastasmal Lei de dependencia paseouse polas portadas dos xornais e os Boes pero sen achegarse a resolver o esencial do problema social de centos de miles de fogares.

Na Galiza calcúlanse uns 120.000 dependentes (datos de 2011). As cifras oficiais xa sabemos que cómpre multiplicalas por dúas, en calquera caso a cargo desas persoas encóntranse unhas 119.000 mulleres, e uns 1000 homes, que non estaban no paro porque moit@s delas, polo menos, cotizaban á SS.

Tirando de cifras estatais de hoxe mesmo, resulta que das 205.678 persoas que deixaron de cotizar á Seguridade Social en novembro, 85.233 son coidador@s familiares d@s dependentes.

Imaxinen a situación: @s xubilad@s sen a suba prometida do IPC, as coidadoras sen SS, moit@s delas tiveron previamente que renunciar ao seu posto de traballo, para dedicarse á persoa dependente. Non poden regresar ao mundo laboral por razóns obvias, non hai ofertas e de habelas, non benefeciarían a persoas adultas, a franxa de idade máis numerosa de coidadoras oscila entre os 40 e os 65 anos.

As amas de casa son coidadoras a tempo completo, durante moitos anos ou toda a vida, como a xeración que me precedeu.

Esa caridade de paga para mantelas atadas ao fogar, esa merda de cotización, ou aquel salario da liberdade, que non cubre nin o 10% das horas que invertimos n@s demais; é inaceptable. Este desprezo soberano sobre as nosas vidas deberíanos levar a cuestionar moi seriamente (estou pensando nas xeracións futuras, claro está) qué estamos dispostas a hipotecar para que o sistema patriarcal siga estragando os nosos recursos físicos e intelectuais.

Espero que a miña sexa a última xeración gaseada por este sistema vil e despiadado. 

Mónica B.C